Morry gaf mij deze zomer de gelegenheid hier een gastblog te schrijven en ik koos voor leiden-volgen als thema. Natuurlijk heb ik de hele zomer lekker door gedanst en voldoende kans gekregen om bewust bezig te blijven met dit gegeven. Ik probeerde steeds beter te volgen en merkte verschil. Toch had ik het gevoel dat het ergens bleef steken, dat ik meer van mezelf kon geven in het dansen en dat er een andere manier moest zijn om echt een eenheid met mijn danspartners te vormen. Maar hoe? Het antwoord vond ik in iets wat niets van doen heeft met armcontact, de juiste stappen of netjes blijven wachten tot je een duwtje voelt bij de cross body lead.
Afgelopen zomer speelden twee thema’s bij mij: bewustzijn van mijn lichaam en loslaten. Ik had daar ook veel gesprekken over met een dierbare vriend die al de nodige salsakilometers heeft afgelegd. Het zal rond die tijd zijn geweest dat ik tijdens een van de zomercursussen van Salsaventura met een schok iets vaststelde. Ik was lekker aan het dansen om de Batchata en de Kizomba verder onder de knie te krijgen. En omdat ik zo bewust op mijn fysieke reacties lette, merkte ik dat er iets van mij niet mee deed. Iets onzichtbaars maar essentieels om lekker te dansen. Mijn ademhaling.
Regelmatig benoemt Morry in zijn columns het thema adem. Maar dan meer in de sfeer van frisse adem, van het belang van een pepermuntje om je danspartners niet af te schrikken. Niet onbelangrijk, zoals we allemaal uit ervaring weten, maar hoe zit het met de ademhaling zelf? Wat ik merkte was dat de mijne niet lekker liep. Ik ging door een Nieuwe Lens naar mijn ademhaling kijken. En merkte dat mijn ademhaling verlegen was, zich liever niet liet zien op de dansvloer. Mijn ademhaling was oppervlakkig, verstopte zich in hoekjes van mijn lichaam of stopte gewoon op spannende dansmomenten. Op dat ene moment tijdens de dansles besefte ik ook gelijk waarom ik dat deed. Het was een stukje controlebehoud, niet durven loslaten.
Come on, wat is er persoonlijker dan je eigen ademhaling? Het allereerste wat je op deze wereld doet. Je wordt geboren en zuigt je longen vol lucht om daarna eens fijn te huilen. Ongegeneerd en nog zonder enige zorg wat iemand van je denkt. Je adem is je persoonlijke barometer. Hoe voel je je? Ben je op je gemak, of gespannen? Erger je je ergens aan? Wil je iets verbergen? Hoe je ademt zegt iets over hoe jij je voelt en iets over wat je voelt in het gezelschap van de ander. Je danspartner, in dit geval.
Uiteindelijk ontstond op de dansvloer een tweedeling tussen mijn fysieke aanwezigheid en mijn ademhaling. Armen en benen deden wat ze moesten doen en waren helemaal afgestemd op mijn danspartners. En toch was ik soms ineens uit de pas, voelde ik hen niet meer aan. Okay, als ik met iemand danste die mijlen boven mijn danscapaciteiten was verheven, lag het vaak daaraan. Maar vaak was het mij een raadsel waarom ik eruit raakte. Tot ik mij bewust werd van mijn ademhaling.
Stellig zegt de Vietnamese boeddhistische monnik Thich Nath Hanh: ‘Conscious breathing is my anchor’. Ik ging op zoek naar mijn anker. Ik besefte voor het eerst écht dat, juist om mij af te stemmen op mijn danspartners, ik mij eerst via mijn ademhaling moest afstemmen op mijzelf. Juist door mij bewust te worden van mijn ademhaling, kon ik mijn adem loslaten. Ineens stond ik zelfbewuster op de dansvloer. Zelfbewuster en echter. Voor ik bewust ging ademhalen op de dansvloer drukte ik in mijn dansen uit: ‘Hallo danspartner, ik ga mij helemaal aanpassen aan jou’. En weg was mijn eigen ik. Nu ik mezelf bewust op de dansvloer laat zien is het een uitnodiging geworden, een samenspel: ‘Hey jij, dit ben ik, wie ben jij? Laten we die twee werelden bij elkaar brengen’.
Schrijf hieronder jouw persoonlijke verhaal, ervaring, tips mbt ademhaling
Stel je de wekelijkse blog op prijs? Deel deze dan met je vrienden op Facebook en/of Twitter.
Juanita van Diemel is cursiste bij Salsaventura en schrijft af en toe een gastblog voor Salsaventura
