Het was weer een geweldig Salsa Beach Festival. Voor diegenen die terug willen kijken staan de eerste foto’s en video’s alweer op onze facebookpagina. En hoewel de locatie Snowworld nu niet direct associaties oproept met zon en zee hebben we er toch een prachtig zomers festival van weten te maken met heel veel buitenoptredens en een Kizomba buitenterras.
Wellicht dat velen wachtten op onze terugkeer naar onze oorspronkelijke locatie de Pier van Scheveningen en dat mede daardoor de opkomst wat lager was dan in voorgaande jaren maar dat maakte het plezier er niet minder om. Want wat blijft het geweldig om een grote groep mensen in goede harmonie samen te brengen. Ik kan het niet uitleggen maar op de een of andere manier word ik heel gelukkig van mensen die samen worden gebracht door muziek en dans.
Als ik maandagochtend, nadat alles is ingepakt, om 5 uur ’s ochtends van Snowworld wegrijd zet ik de radio aan. De nieuwslezer op radio 1 weet me bijna direct uit mijn extase te halen als hij met z’n lange lijst ellende in de wereld begint. Ik verander net op tijd van zender en weet te switchen naar Sublime FM. Deze tip kreeg ik destijds van Leo Martina en ik ben hem heel dankbaar voor.
Is het niet vreemd dat er zoveel mooie dingen gebeuren in de wereld en dat de media er altijd weer in weet te slagen vrijwel alleen de ellende eruit te filteren en die dagelijks ‘in your face’ te geven? Natuurlijk luister ik het ook het nieuws en vind ik het vreselijk wat er in Syrië gebeurt en huilt mijn hart als ik mensen geraakt zie worden door een aardbeving. Maar als het nieuws klaar is denk ik altijd ‘come on, is er dan niets leuks gebeurt dat het melden waard is’?
Een paar dagen geleden zag ik een vrouw bijna vallen met haar fiets met twee kinderen voorin. Je weet wel, zo’n soort gemoderniseerde bakfiets waar veel ouders hun kinderen in naar school brengen. Ze reed schuin een drempel op en de fiets begon te kantelen. Nog net op tijd werd de fiets opgevangen door snel reagerende voorbijgangers. In de supermarkten zie ik heel vaak hoe mensen elkaar helpen met het vinden van een product of elkaar voor laten gaan bij de kassa. Ik zie op facebook hoe dieren worden gered van een bijna verdrinkingsdood en hoe grote groepen mensen gezamenlijk een flashmob uitvoeren op een mooi plein ergens in de wereld. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit soort berichten hoor ik niet op de radio en ik zie ze ook niet bij het NOS journaal.
Terug naar maandagochtend 5 uur, onderweg naar kantoor om daar alles uit te laden en terug naar de dankbaarheid voor alle magic moments van het afgelopen weekend. Ik zie de gezichten voor me van diegenen die op zondagavond een traan laten tijdens het optreden van Pasty & Marije. Ik denk terug aan de spectaculaire bachata show van Sergio en Ana uit Spanje en ik denk aan alle deelnemers die vol nieuwe indrukken uit een workshop komen. Ik denk ook aan mijn lieve zus Annemarie die tijdens het afgelopen weekend zo lief voor mijn kinderen zorgde en ik denk aan alle mensen die niet in de fortuinlijke situatie zijn dit allemaal mee te kunnen maken omdat of hun gezondheid het niet toelaat of omdat ze simpelweg niet meer in fysieke vorm onder ons zijn.
Pasty & Dotty tijdens het SBF
Als we kijken naar de pyramides van de Egyptenaren dan beseffen we wat een rijkdom deze culturen hebben nagelaten. Nog altijd is het niet duidelijk hoe, onder leiding van de grote farao’s, zij ertoe in staat waren om die blokken van een paar ton per stuk tot op die enorme hoogtes te krijgen. De Taj Mahal werd in India uit pure liefde gebouwd voor een zekere Mumtaz. Dit staaltje van hoogstaande architectuur laat tot de dag van vandaag mensen in ver- en bewondering achter. De Inca’s hadden hun eigen Machu Pichu en de Chinezen hebben nog altijd hun ‘Great Wall’.
Stel je nu eens voor dat onze civilisatie om wat voor reden dan ook zou stoppen te bestaan en een toekomstige vinder zou op onze nalatenschap stuiten? Zou deze zich niet verbazen over waartoe in staat waren?
Wij zijn momenteel in staat, zoals geen voorganger (voor zover wij weten) daar ooit toe in staat was, om op duizenden kilometers afstand draadloos met elkaar te communiceren alsof we op een meter afstand van elkaar staan. We kunnen elkaar alleen nog niet aanraken maar ook daar wordt hard aan gewerkt. Met een druk op de knop kunnen we een printje maken aan de andere kant van de wereld en massaal stappen we in vliegtuigen om in een paar uur van Amsterdam naar oa. Bangkok of Miami te vliegen. Door alle samenkomende culturen kunnen we van elkaars keukens genieten en weet nu vrijwel iedere Nederlander bijvoorbeeld wat een roti is.
En of we nu geel, donker, blank, gemixed zijn… we dansen met elkaar. En of dat nu Salsa, Bachata, Zouk, Tango of de nu zo populaire Kizomba is, wat maakt het uit?
Kortom; wij overstijgen ook met grote regelmaat ons eigen voorstellingsvermogen en doen heel veel om samen trots op te zijn. En dus is er volgens genoeg om dankbaar voor te zijn. Het wordt alleen tijd dat ook de media het gaat beseffen. Wie weet halen ook wij dan volgend jaar het NOS journaals als we volgend jaar weer op de Pier van Scheveningen zijn met ons Salsa Beach Festival.
VRAAG;
WAAR BEN JIJ DANKBAAR VOOR?
Zomerse tip! Volgende week starten onze zomercursussen weer! Ik wens je daarbij alvast heel veel magic moments!
Stel je mijn wekelijke blog op prijs en wil je mij bedanken? Deel deze dan op Facebook en/of andere social media.
