Het jaar zit er bijna op. Tijd voor mijn persoonlijke en zakelijke visionmeeting met de jaarlijkse 3 vragen;
- Wat ging goed / geweldig?
- Wat ging er niet goed / wat kon er beter?
- Welke acties moet ik nemen om 2016 het beste jaar ooit te maken?
Het klinkt kinderlijk eenvoudig en dat is het ook. Deze drie vragen kunnen ervoor zorgen dat je het gevoel krijgt je leven te ontwerpen. Dit in plaats van het gevoel dat het leven je ‘overkomt’.
2015 was het jaar van de Kizomba. Deze dans ging als een tsunami de wereld over en stal de harten van velen dansers.
Het was ook het jaar van tientallen bootcamps, honderden lessen, geweldige feesten, ons 11e beachfestival en een top XXXL Latin Heavenparty, de dag voor Hemelvaart. En net toen we dachten het jaar op 27 december jl. met een laatste succesje af te kunnen sluiten bleek het allemaal nog beter en groter te kunnen. Ons jaarlijkse End of the Year Party brak alle records. En wederom wisten we die altijd betoverende e glimlach op de gezichten van mensen te toveren. En net als met de Latin Heavenparty gebeurde er ook deze editie weer iets bijzonders.
Persoonlijk was 2015 ook een prachtig jaar. Vol magic moments met mensen die me lief zijn en waarin ik de gezondheid en vrijheid had om een jaar van mijn wensen te mogen leven. En soms ontmoeten de zakelijke wereld en de persoonlijke wereld elkaar. Dat was ook het geval in 2015. Het was het jaar waarin ik, samen met duizenden anderen, afscheid moest nemen van vriend en collega Leo Martina (1-1-1958 – 22-5-2015).
De afgelopen weken moest ik veel aan hem denken. Hij zou 1 januari as. jarig zijn verjaardag hebben gevierd. En dat vierde hij jaarlijks bij Dos Bailadores met hun altijd gezellige Oud en Nieuw Party. De laatste weken stonden dan ook in het teken van veel bijzondere herinneringen van alle jaren waarin we elkaar kenden. Met deze herinneringen vier ik voor mijn gevoel nogmaals zijn leven en neem ik nogmaals een stukje afscheid van deze bijzondere vriend.
Leo was uniek. Ook in de manier waarop hij met zijn afscheid omging. Zo moedig, zo authentiek, zo zichzelf. Zoals hij was. Wel bespraakt, een goochelaar met woorden. Zo vriendelijk en altijd goedlachs. En soms ook verrassend hard en daardoor toch ook wel vaak onbegrepen. Vooral zo anders dan anderen. Leo geloofde net als ik niet in toeval. Zo deelden we vaker ons vermoeden dat er meer is tussen hemel en aarde en dat er soms wel een soort script voor het leven lijkt te zijn, onzichtbaar voor degenen die erin spelen, maar tot in de perfectie afgestemd op hetgeen ons toevalt.
Zijn afscheid heeft mij en zoveel anderen diep geraakt. Misschien ook wel omdat het afscheid ineens zo dichtbij kwam. Leo was de eerste van mijn eigen generatie Salsa docenten die afscheid moest nemen.
De 4e zondag in mei 2015, een paar dagen na het overlijden van Leo hielden we, samen met zijn danspartner Monique, tijdens onze Salsa Club in Zoetermeer een minuut stilte voor Leo. Dit gevolgd door een daverend applaus. Een applaus vanuit de salsa scene voor al zijn jaren onaflatende inzet, voor al zijn liefde waarmee hij jaren lang de passie voor de dans op anderen over wist te brengen.
Die bijzondere dag in mei verschenen er spontaan wat jongens aan de entree van het feest. Ze vroegen of ze mochten optreden. Enigzins verbaasd vroeg ik ze of ze een show hadden die de moeite waard was. Ik legde ze uit dat het een bijzondere avond was waarin we een vriend herdachten en dat ik geen risico’s wilde nemen als het om de kwaliteit van de shows ging. Hartverwarmend keek een van de jongens mij aan en probeerde mij gerust te stellen. ‘Meneer, we zijn pas nog op tv geweest. Mensen vinden ons best goed’.
De laatste twijfel werd helemaal weggenomen toen ik aan Leo dacht. Het was tenslotte zijn avond! De vraag was dan ook niet of ik het optreden wilde. De vraag was ‘wat zou leo hebben gedaan‘? Ik hoorde mezelf zeggen dat ze zich klaar konden maken.
Met een traan in mijn stem moest ik ze na de show bedanken. En ik beloofde ze iets. Ik beloofde om ze terug te laten komen. Zoekend naar een geschikte datum wilde het maar steeds niet lukken. En zo probeerde we ze in september, oktober, november in te plannen, zonder resultaat. Uiteindelijk kwam er een geschikt moment op onze XXXL party van afgelopen zondag. Op dat moment besefte noch mijn team, noch de Groove Kings, dat dit slechts 5 dagen voor de verjaardag van Leo zou zijn. In de kleedkamer deel ik dit besef met de jongens van Groove Kings en vertel ze nogmaals hoe bijzonder het was die dag in mei en hoe bijzonder nu ook weer. Ik vertel ze hoe ze in mei met hun break- en streetdance moves het publiek in vervoering brachten en ik vertel ze over Joshua, de zoon van Leo, die momenteel in New York zijn dansopleiding volgt en ook allerlei stijlen van dansen beheerst. En wat blijkt? Een van de dansers zegt ‘Joshua Martina? Die ken ik! Daar heb ik vaker mee gewerkt!’
Leo, we blijven je blijven missen. Bedankt voor alles!
