In deze dagen van warme chocolademelk, kerststollen en een verkeerd geïnterpreteerde Maya voorspelling, lijkt het mij een goed moment om even stil te staan bij iets anders dan het leiden en volgen, slecht ruikende mannen of dames die een dansje weigeren. In het kader van ‘bijzondere verhalen’ en de kerstgedachte heb ik besloten een kort verhaal te schrijven. Een verhaal, waar gebeurd, dat ik opdraag aan Mechteld Sterk die vorige week een traan in mijn stem wist te brengen. Het is een verhaal dat mij, vooral in deze dagen terugbrengt naar gevoelens van dankbaarheid, respect en liefde.

Het was een drukke ochtend. Zo’n ochtend waarbij ze zich af kon vragen hoeveel dingen ze zich op de hals kon halen. Altijd maar druk in de weer. Hier wat halen, daar wat brengen, dit nog afmaken, die nog bellen. Als iemand je op zo’n dag zou vragen hoe je van A naar B bent gereden, zou je het niet kunnen vertellen.

Bovenstaande ging door mijn gedachten vlak voor het optreden van Brian en Mechteld tijdens ons eindejaarsfeest op 15 december 2012. Ik merk dat haar blik van volledige focus en concentratie mij emotioneert. Ik weet waar ze doorheen is gegaan de laatste maanden en welk persoonlijk gevecht vooraf ging aan dit bijzondere moment. Daar staat ze, samen met Brian, zoals zoveel keren hiervoor. Maar dit keer was het anders. Ik kondig ze aan en Mechteld wandelt gracieus als altijd de dansvloer op, maar met een vastberadenheid zoals ik die niet eerder in haar zag. Als een gladiator voor de strijd, maar zeker van haar overwinning.

Haar vader rijdt achter haar aan. Ze is moe. Heel moe. Er was nog twijfel of ze wel of niet zou gaan en Brian had nog gezegd; ‘je bent te moe, ga naar huis om te rusten’. Maar ze wil die danser ook niet laten zitten en besluit de spullen toch even te brengen. Het is de ochtend waarop ze de show afronden. Die avond zal de première zijn in Bonn-Duitsland.

Ze rijdt in alle haast iets te hard en in een moment van onoplettendheid raakt haar auto de stoeprand. Met een klap schiet het stuur de andere kant op, de auto raakt in meerdere spins en komt tegen een boom tot stilstand. Mechteld hangt volledig buiten bewustzijn met haar lichaam half uit de auto als zes brandweerlieden haar enkele momenten later uit de auto proberen te zagen. Ik schrijf proberen, want haar bestuurdersstoel is aan de kant van de passagiersstoel terecht gekomen en waar ze zojuist nog achter het stuur zat is niets meer van de auto over. Haar vader zag alles gebeuren.

De spanning in de zaal is te snijden, en je kunt een speld horen vallen als de muziek start. Instrumentaal, geen zang. Het nummer neemt ons mee naar lang vervlogen tijden. We zijn getuigen van bezieling in beweging. Het is de show die ze op de dag van het ongeluk zouden opvoeren. En door de speling van het lot is de eer aan het Nederlandse publiek om de show voor het eerst te mogen aanschouwen.

Als ze wakker wordt in het ziekenhuis voelt ze direct dat haar linkerbeen gebroken is. De doktoren vertellen haar dat ze naast een meervoudige breuk van haar scheenbeen tevens een zware hersenschudding heeft. En hoewel ze het ongeluk als door een wonder heeft overleefd, zegt iets in haar dat ze hier overheen gaat komen en dat ze sterker uit deze strijd zal komen als ooit tevoren.

Ik zie ze, zelfs beter dan voorheen, over de dansvloer bewegen. Het geheel lijkt wel nóg strakker, nog intenser en nog dynamischer dan voorheen. Ik zie ook de blikken in het publiek. Ogen die niet meer afdwalen, maar ieder moment van de dans in zich opnemen. Ik zie niemand meer iets zeggen, niemand meer iets doen. Denkend aan haar persoonlijke strijd voel ik een traan opkomen. Een traan van ontroering, maar ook van trots en diepe bewondering. Ik ken Mechteld al zo lang en dit soort gebeurtenissen doen me beseffen dat het leven niet altijd even vanzelfsprekend is, en dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn.

Een paar weken na het ongeluk loop ik hun dansschool in Utrecht binnen. Ondanks de krukken weet ze me nog altijd met een mooie glimlach te begroeten. Ze geeft haar danslessen vanuit een stoel. Zij geeft de instructies en één van haar teamleden voert de bewegingen uit, zodat iedereen het kan volgen. De cursisten, met wie de band alleen nog maar sterker is geworden, hebben er geen probleem mee en zijn allang blij dat ze er weer is. ‘Het gaat helemaal goed komen’ fluistert één van de teamleden me zachtjes toe. Van een aantal dierbare cursisten, die zelf een eigen praktijk onderhouden, ontvangt ze fysiotherapie, manuele therapie, hypnotherapie en zelfs personal training om te werken aan haar persoonlijke comeback.

Inmiddels vraag ik me af of ik het tijdens de afkondiging droog kan houden. De show is adembenemend. De muzikale breaks, de snelheid, de intensiteit en bezieling… het is er allemaal. En meer. Het woord ‘masterpiece’ komt in mij op als de laatste beat van het nummer valt. Het publiek blijft ruim twee seconden stil alvorens los te gaan in een oorverdovend applaus. Mechteld en Brian zijn terug.

’s Avonds in bed zie ik de gehele show nog vaak voorbij komen. Ik zie ook de uitdagingen, de strijd en het doorzettingsvermogen. En ik zie het publiek; ontroerd, geraakt en klaar om te doen waar Mechteld voor gevochten heeft… DANSEN EN GENIETEN.

Ik wens je een hele fijne kerst en een heel mooie jaarwisseling toe.

Morry Krispijn